MENINGER:
 LESERBREV:
  Brynjulf Owren: Tidskrifter og papirforbruk
  Ivar A. Bjørgen: Retten til arbeid. Tanker omkring Brevik-saken
  Rigmor Austgulen: Morsmelk – over og ut?
  Soilikki Vettenranta: JULEGAVE MED BISMAK
  Odd W. Andersen: Smelting i Antarktis
  Berit Kjeldstad og Mads Nygård: ”Mens vi venter på NTNU”
  Allan Krill: For mappa mi
  Greta Aune Jotun: Jøder og arabere, hvem okkuperer hva?
  Bjørn K Alsberg: Å koke suppe på en spiker
  Bjørnar T Kvernevik: Svar: Læresteder i klemme
 

  NYHETSKLIPP
  Stempling: Tromsø innfører ikke
  Sett denne ørnen før?
  Fant jernalderens “missing link”
  130 universitetsansatte kan miste jobben
  Nytt forskningssenter for stamceller
  Skriver Svalbardbok
  Ny mastergrad i bærekraftig arkitektur
  To nye erstatningssaker
  Jerusalem Post: Boikottforslag vekker internasjonal fordømmelse
 

  BILDESERIER
  Immatrikuleringen 2009
  Festmøtet 2009
  Kreator 09
  Bildesymfoni
  Finanskrisen i pepperdeig
  Rocke-Pelle, Rocke-Olsen, swingskjørt og kvinnelige forelesere
  Badekarpadling 2008
  Karrieredagen 2008: Mett på twist
  Immatrikulering 2008
  Shell Eco-Marathon
  Se alle bildeseriene

 REDAKSJONEN:
Tips oss på:
tips@universitetsavisa.no

Ansvarlig redaktør:
Tore Oksholen

Kildehenvisning må benyttes ved kopiering av alt innhold fra dette nettstedet.
Avisas retningslinjer og redaksjon

 

UA18: Hei (30.11.00)

Eg las ein gong eit eventyr til eldsteguten då han var liten. Det handla om verdas minste lyd. Etter langt om lenge fann vi den: Det var nyset til ei floge. Det er ikkje så mange floger høgt til fjells. Det var vel derfor eg ikkje høyrde noko nys.

I sommaren som var, gjekk eg åleine i fjellet for første gong. Det var ei øredøyvande oppleving. Det er så stille - eg har lese ein stad at i snitt er det fire desibel lyd mellom norske fjell. Eg traff dei alle fire, dei sit urørleg på kva sin mosedott. Det einaste du høyrer, er skvatringa frå dine eigne tankar. Det tek ein dag eller to før dei óg stilnar. Då blir det verkeleg tyst.
Men det var mange som sa hei. For det gjer norskingar når vi går i villmarka. Til vanleg, når du ruslar rundt på Dragvoll eller Gløshaugen, då ser vi bare på kvarandre. Men i fjellet, når du har vore heilt for deg sjølv i fleire timar og så ser du at det dukkar opp eit menneske føre deg på stien og han passerer tett innpå deg, så nære at du høyrer det knirkar i goretexjakka hans - då blir det snålt å ikkje seia noko. Så du seier "hei."

Det er mange måtar å seia hei på. Eg prøvde dei alle saman. "When in Rome, do as the Romans" som det heiter på riksmål - så i byrjinga venta eg til den møtande personen sa noko først. Så returnerte eg heiet i same tonehøgd, med same volum og same vibrato.
Det gjekk bare sånn passe.

Den første fjellgangaren var ein lang mann med lange, seige steg. Han sa "hhei!" med fynd og mandig kraft. Eg oppdaga for seint at stemmebånda mine hadde klistra seg i hop, så heiet mitt knakk saman midtvegs - "he-grg-i" Dei neste eg møtte var to unge kvinner som svinga lystig med kvar sin kjepp. Dei song "hei" i duett. Dumme meg, heiet mitt gjekk i falsett - "heiiii" - og høyrdest litegrann homofil. Æsj. Eg avgjorde at saka må takast i eigne hender. Så då det kom eit eldre ektepar mot meg hadde eg tenkt ut at eg måtte støyta ut lyden med kraft og fylde. Det var bare det at dei sa ikkje "hei" men derimot "god ettermiddag." Eg kom heilt ut av det og sa "god morgon" i staden. Dei såg på meg. Eg såg meg. Og gjekk tyst vidare.

Medan eg enno lyttar etter nyset.

tore o.