LESERBREV

Jardar E. Abrahamsen: Elfenbeinstårnretorikken (3.9.04, 14:09)

Eg søkte på ordet «elfenbeinstårn» på Google. Det viste seg at ein svært utbreidd bruk av ordet er som karakteristikk av akademikarar som ikkje dansar etter andre si pipe.

Dei siste åra har kvardagen vår handla om nedlegging av eitt universitet i namnet, oppretting av eit anna med misvisande namn, omorganisering, reorganisering, samanslåingar, reformert kvalitetsomgrep, konsernifisering av demokratiet, freistnader på å fristilla universitetet meir systematisk frå fri forsking, ein rotete overgang til ein karakterskala med motstridande retingsliner, og eg veit ikkje kva anna, det meste under påskot av at det er eit «spennande» tog, og av at dei som skil mellom endringar til det betre og endringar til det verre, er reaksjonære.

Ordboka omtalar «elfenbeinstårn» slik: «opphøgd isolasjon frå kvardagen og aktuelle hendingar og problem». Ordboka definerer òg «isolasjon» som «einsemd».

Det vert interessant for ordboksredaktørane den dagen då «elfenbeinstårn» òg vert brukt om store massar av industriarbeidarar som meir eller mindre lydig dansar etter einsame piper som akkompagnerer kvardagslege songar om tvangsomdefinerte arbeidsplassar, omorganisering, reorganisering, samanslåingar, reformerte kvalitetsomgrep, avskaffing av tillitsvalde, ei rotete innføring av nye evalueringsprosessar med motstridande retningsliner, og det meste under påskot av at det er «spennande», og at toget går no.

Kven som i spenning prøver å plassera seg i opphøgd isolasjon på denne arbeidsplassen, er ikkje viktig. Men som ein odelstingsrepresentant observerte allereie i mars 1995: Det er faktisk ikkje meir fart og spenning som trengst i Trondheim.

Jardar Eggesbø Abrahamsen