|
LESERBREV Ove Kr. Haugaløkken: Studenten, Nina Wikan og Kvalitetsreformen
(8.8.07, 12:13)
Skal ein spore bakgrunnen for Kvalitetsreformen må ein tilbake til Mjøsutvalet si innstilling frå 2000.
Mjøsutvalet vart oppnemnt av Bondevik I regjeringa i 1998, med Jon Lilletun som utdanningsminister. Da Mjøsutvalet leverte innstillinga si i 2000, var Trond Giske utdanningsminister i Stoltenberg I-regjeringa.
Stortinget vedtok i juni 2001 den omfattande reforma som har fått namnet Kvalitetsreformen. Vedtaket var basert på Stortingsmelding nr 27 (2000-2001) Gjør din plikt – Krev din rett. Trond Giske var framleis statsråd for Kirke-, utdannings- og forskningsdepartementet.
Reformen vart sett i verk under Bondevik si andre regjering, frå hausten 2001. Da var Kristin Clemet utdanningsminister. Det er urettvist av ”Student” å gi Kristin Clemet skulda for uheldige sider ved Kvalitetsreformen. Tvert om meiner eg at Kristin Clemet sette utdannings- og forskningsspørsmål på dagsorden på ein måte som ho fortener ros for.
Det var stor semje også innanfor universitetsverda om at noko måtte gjerast både i høve til internasjonalisering, studentgjennomstrømming, og undervisnings- og vurderingsformer ved universiteta.
Frå starten var Kvalitetsreforma fullfinansiert. Evalueringa av Kvalitetsreforma har vist ein del uønskte sideeffektar, mellom anna at forskningstida til lærarane ved universiteta er sterkt pressa. Det at ”Student” har fått kortare tid til å jobbe om sommaren er av dei konsekvensane som uroar meg minst. Studieåret er på totalt 40 veker, og såpass bør det etter mitt syn vera.
Det som bør føre til uro blant både studentar og lærarar ved universiteta, er det statsråd Djupedal har omtala som eit ”kvileskjær” i satsinga på høgare utdanning og forsking. Løyvingane til NTNU er nå så sterkt redusert at det blir vanskeleg å følge opp intensjonane i Kvalitetsreformen. Dette har prorektor Julie Feilberg orientert om på ein detaljert og sakleg måte i eit nyleg intervju i Adresseavisen.
Sjølv om ”Student” ikkje er på line med lokale høgrepolitikarar i utdanningsspørsmål, meiner eg likevel at debatten er best tent med at ein baserer argumentasjonen på fakta. Da blir åtaka på Clemet og Høyre urettvist, all den stund vedtaket om Kvalitetsreformen skjedde i eit så å seie samla Storting.
Det debatten nå dreier seg om, er om statsråden er i stand til å følgje opp Stortinget sine vedtak.
Ove Kr. Haugaløkken | 
